Het Oranjehotel, die naam kreeg de gevangenis in Scheveningen toen er tijdens de Tweede Wereldoorlog door de Duitsers Nederlanders werden opgesloten. Tot 7 mensen tegelijk in een kleine cel. Op het bed mochten ze overdag niet zitten. Vroeg in de ochtend werden gevangenen weggevoerd en geëxecuteerd. De honderden andere gevangenen zongen dan uit volle borst het Wilhelmus. Binnen hoor je hun verhalen en lees je hun afscheidsbrieven.

Van drie tot vijf uur ’s middags dwaalden wij door alle bewaarde herinneringen van een ongewilde periode uit de Nederlandse geschiedenis. Een paar keer kon ik het traantje niet tegenhouden.

Symbolisch staat de poort voor altijd op een kier. Niemand kan er meer onopgemerkt aan voorbijgaan. Maar er blijven mensen die zich onmenselijk gedragen. Daarom bij de poort een plaquette met een appel:

Gedenk hun laatste gang door deze lage poort
hun leven
voor vrijheid en recht gegeven
zet hun strijd voort

— Anthonie Donker

Zet hun strijd voort. Want oorlog máákt mensen niet fout, zij zijn het al en oefenen in vredestijd.